Chapter 27

Pogoda jak na złość diametralnie się zmieniła. Strugi deszczu płynęły teraz po przedniej szybie czarnego citroena. Wycieraczki wydawały ten denerwujący go odgłos, a zapach płynu do spryskiwaczy drażnił jego nozdrza. Nie jechał szybko, bo nie chciał wracać teraz do domu. Koła toczyły się po mokrej nawierzchni jezdni, a on co jakiś czas klął pod nosem kręcąc głową z niedowierzaniem. Nie rozumiał, gdzie popełnił błąd, w czym zawinił. Gotów oddać ukochanej serce, wszystko, co ma najcenniejsze, starał się być dla niej jak najlepszy, a ona rzuciła mu w twarz, że myśli tylko o sobie. Łzy zaszkliły się w jego dużych, smutnych teraz oczach, lecz szybko przetarł je palcami. Sam nie wiedział, czy wierzyć w jej słowa, czy ona była świadoma tego, co mówi. Ważne jednak, że powiedziała, czym pozostawiła trwały ślad w jego sercu. Najpierw starał się ignorować jej słowa, wiedział że jest pijana i chce go przekonać do imprezy, jednak gdy wymierzyła mu policzek, pojawiło się w jego sercu rozgoryczenie, ból i zawód. Nie wiedział, czy robi dobrze zostawiając ją w klubie, jednak rozczarowanie jej zachowaniem nie pozostawiało mu wyboru. Z wzrokiem utkwionym w mokrej jezdni dojeżdżał już do Londynu. Usłyszał dźwięk SMSa i chwycił telefon leżący obok dźwigni skrzyni biegów.

'Zabrałem ją do siebie.'

Przeczytał wiadomość od Jai'a i rzucił telefon na fotel pasażera. Uderzył ręką w kierownicę i znowu zaklął pod nosem. Cholernie martwił się teraz o Asię, ale jednak to chyba jego urażone ego i serce nie pozwalało mu się do tego przed nikim przyznać i pokazać słabość.

*

Ostre, poburzowe słońce świeciło jej w twarz, rażąc przy tym zamknięte powieki i potęgując nieznośny ból głowy. Chciała wstać, by zasłonić okna i ulżyć swoim 'cierpieniom', jednak, gdy otworzyła oczy, zamarła w bezruchu. Ogarnęła wzrokiem pomieszczenie, w którym się znajdowała, nie unosząc bolącej i ciężkiej głowy. Zupełnie nie miała pojęcia gdzie jest. Sypialnia, na krześle przewieszone męskie ubrania. Co najgorsze, nie były to ubrania Harryego. Uniosła lekko kołdrę i spojrzała po sobie. Wysiliła się na przywołanie wspomnień, które tłumaczyłyby, co robi w obcym mieszkaniu, śpiąc w sukience. Przed oczy wjechały jej jakby klatki z filmu. Impreza, alkohol, Kamila, Harry, toaleta. Nic więcej. Ogarniająca ją bezradność, świadomość urwanego filmu i nasilający się ból głowy było dla niej teraz przekleństwem. Usłyszała odgłos wyjmowania z szuflady sztućców i stawianych na jakimś blacie szklanek. Wstała z łóżka tak, by nie wywoływać zbędnych dźwięków, które stokrotnie głośniej odbierane były przez jej czuły teraz słuch. Spojrzała na ogromne lustro, które było częścią dużej szafy z przesuwanymi drzwiami. To, że nie wyglądała najlepiej było oczywiste. Nie wiedziała jednak, kogo może spodziewać się w pomieszczeniu obok. Zgarnęła włosy na jedną stronę, przetarła palcami rozmazany tusz do rzęs, poprawiła sukienkę i skierowała się do drzwi. Uchyliła je lekko i poszła w stronę, gdzie wyczuwała zapach świeżo parzonej kawy. Stanęła w drzwiach kuchni i spojrzała na osobę kręcącą się przy kuchennych szafkach.

- Jai?- spytała cicho patrząc na chłopaka, który w samych krótkich spodenkach sypał kawę do szklanek. On tylko sarkastycznie się zaśmiał

- Zdziwiona, nie?- powiedział i odwrócił się do niej przodem. Podszedł do stołu z dwoma szklankami w dłoniach i postawił je na blacie. Zmierzył dziewczynę chłodnym spojrzeniem.

- Siadaj- rzucił w jej kierunku i wskazał ręką miejsce przy stole, gdzie ona posłusznie usiadła. Sam wziął czajnik i zalał kawy, po czym jedną przysunął dziewczynie i zaraz zajął miejsce na przeciwko niej. Żadne z nich nie odzywało się przez dłuższą chwilę. Asia utkwiła wzrok w parującym czarnym napoju, a Jai przyglądał się jej z brodą opartą na ręku. Westchnął i wstał od stołu kierując się do łazienki. Zaraz wyszedł stamtąd z koszulką w dłoni i usiadł przy stole.

- Nie interesuje cię, dlaczego tu jesteś?- zapytał poważnie i założył na swoje umięśnione ciało czarną koszulkę z małym białym znaczkiem Nike.

- Boję się zapytać- powiedziała prawie szeptem.

- Oj, też bym się bał- pokręcił głową z dezaprobatą.

- Gdzie jest Harry?- podniosła wzrok na chłopaka.

- No pewnie w domu- powiedział ze stoickim spokojem.

- Więc... Dlaczego ja jestem tutaj, a on w Londynie? On coś zrobił, tak?

- Urwany film?- zaśmiał się gorzko- Wiele pamiętasz?

- Jai- podniosła głos, ale widząc niestrudzoną minę chłopaka odpowiedziała na jego pytanie- Pamiętam, że chyba się trochę z Kamą zabawiłyśmy- urwała- A potem mówiła w łazience, że chyba między nią a Niallem coś jest. I potem przyszedł Harry- powiedziała ciszej- I dalej nie wiem, co było- opuściła wzrok.

- To wiele mamy do nadrobienia- westchnął

- Jai, proszę cię- spojrzała na niego błagalnie- Czuje się okropnie, wiem że coś jest nie tak. Powiedz, proszę.

- Ale najpierw odpowiedz mi na jedno podstawowe pytanie- spojrzał w jej zielone oczy i odchylił się na krześle, a ona kiwnęła głową przytakując- Czy ty naprawdę myślisz, że Harry to egoista, że myśli tylko o sobie, a twoje zdanie ma gdzieś? Że patrzy na status materialny znajomych?- pytał a dziewczyna patrzyła na niego niczego nie rozumiejąc- Wiesz, nie znam go może super długo, ale to chyba ostatnia osoba, o której mógłbym powiedzieć, że jest egoistą. Jeszcze nie widziałem, żeby on o kogoś troszczył się tak jak o ciebie i żeby komukolwiek poświęcał tyle czasu i serca. On nie zasługuje na to, co od ciebie wczoraj usłyszał. Ty go w ogóle kochasz?- brnął dalej swoją przemową, ale widząc, jak oczy dziewczyny napełniają się łzami i kiwa z każdym jego słowem przecząco głową, przestał się odzywać.

- Ty teraz żartujesz? Jai?- oparła ręce o stół patrząc chłopakowi prosto w oczy.

- Uwierz, chciałbym- odpowiedział i upił łyk kawy- Rzuciłaś mu taką wiązankę, że dziwię się, że tyle wytrzymał tak tego wczoraj słuchając. A wysłuchał wiele.

- Boże- schowała twarz w ręce- Co ja zrobiłam? Przecież ja go kocham, on jest dla mnie najważniejszy, dzięki Harry'emu poznałam, czym jest prawdziwa miłość- poprawiła włosy- Nie wierzę, że mogłam coś takiego mu powiedzieć. Powiedz, że to głupi żart- spojrzała na Jai'a  błagalnym wzrokiem, lecz ten westchnął głośno.

- Asia, nie wiem jak ty przekonasz teraz Harryego. Ja ci wierzę, on pewnie też by uwierzył. Ale jak mu dałaś z liścia w twarz-Jai wciągnął powietrze.

- Co?!

- No uderzyłaś go. Z liścia, z placka, czy jak to inaczej nazwać- wzruszył ramionami- Wtedy się dopiero wkurzył i pojechał na Londyn. Znaczy... No wydaje mi się, że do domu- powtórzył gest i spojrzał na dziewczynę, której pierwsze łzy zaczęły toczyć się po policzkach- Dlatego wziąłem cię do siebie, chociaż ty bardzo nalegałaś na imprezę- rzucił ciszej, a dziewczyna wstała od stołu i szybko, ze słonymi kroplami płynącymi po twarzy, udała się do pokoju, w którym niedawno się obudziła i teraz chciałaby ponownie zasnąć.

*

Siedziała na brzegu łóżka, ściskając w dłoni telefon. Po jej policzkach powoli, jedna za drugą , toczyły się łzy bezradności. Kilka połączeń, których Harry nie odebrał i wiele więcej SMSów z prośbą o odebranie, rozmowę i wysłuchanie, utwierdzało ją w tym, że sprawa jest poważna, a Jai w żadnym stopniu nie robi sobie żartów. Odwróciła głowę ku drzwiom, w których pojawił się Brooks z szklanką wody i opakowaniem tabletek przeciwbólowych. Podszedł do Asi i podał jej leki.

- Weź to, przestanie cię głowa boleć.

- Ale nie serce- mruknęła pod nosem i popiła tabletkę wodą- Jai, możesz mnie zawieźć do Londynu?- zapytała nie patrząc na niego.

- Mogę- odparł spokojnie- Ale idź do łazienki trochę się ogarnij. Weź prysznic i pojedziemy- Powiedział i tak po prostu wyszedł zostawiając dziewczynę.

***

Zimny prysznic przywołał wszystkie wspomnienia z poprzedniej nocy. Coś, czego wolałaby nie pamiętać, wymazać z pamięci swojej i Harryego. Teraz siedziała wpatrzona w tapicerkę srebrnej hondy Jai'a. Chłopak z łokciem opartym o drzwi samochodu patrzył przez szybę. Stali pod blokiem, w którym mieszkała dziewczyna.

- Co teraz zrobisz?- Jai oderwał się od widoku za oknem i przerywając długą ciszę spojrzał na koleżankę.

- Pójdę do niego- powiedziała prawie szeptem- Przebiorę się w coś normalnego i pójdę.

- Jak uważasz- odparł Jai- Lekko nie będzie.

- Nikt tego nie powiedział- westchnęła- Dzięki Jai. I przepraszam za kłopot- rzuciła w jego stronę- Pójdę już- powiedziała i słysząc z ust Brooksa krótkie 'Trzymaj się' wysiadła z auta.

*

Przekręciwszy klucz w drzwiach, znalazła się w mieszkaniu. Usłyszała radosny śmiech przyjaciółki i Zayna. Zajrzała do salonu i rzuciła suche przywitanie.

- Cześć- spojrzała jak Malik klęczy przy leżącej na kanapie Kasi i smyra ją palcem po brzuchu.

- O, już jesteś- powiedziała Kasia zasłaniając koszulką brzuch- A gdzie Harry? I coś ty taka zmarnowana? Upojna noc?- zaśmiała się, a Zayn tylko pokręcił głową.

- Ta, upojna- powiedziała smutno- Harry chyba u siebie

- Jak to chyba?- zaśmiał się Zayn, podniósł się z podłogi i usiadł na fotelu. Asia oparła czoło o ścianę i zamknęła oczy.

- Normalnie- rzuciła

- Coś się stało?- Kasia podeszła do dziewczyny widząc jej dziwne zachowanie. Ta oddychała spokojnie i miarowo i zastanawiała się, jak wytłumaczyć przyjaciołom sytuację, której świadkami nie byli, gdyż sam  Harry odwiózł ich wcześniej do domu.

- Stało się- odsunęła głowę od ściany i spojrzała na Zayna- Chyba zjebałam wszystko- powiedziała dosadnie ze łzami w oczach patrząc ciągle na chłopaka, jakby chcąc by jej uwierzył- I złamałam słowo, które kiedyś ci dałam- rzuciła i pobiegła załamana do swojego pokoju, gdzie padła na łóżko i przykryła głowę poduszką, cicho łkając. Zayn i Kasia patrzyli po sobie zdezorientowani. Żadne z nich nie rozumiało zaistniałej sytuacji.

- Pójdę do niej- Kasia ruszyła w stronę pokoju przyjaciółki, ale Zayn złapał ją za łokieć.

- Nie Kaśś, ja z nią porozmawiam- spojrzał na nią przekonująco. Ta wypięła się na palce i pocałowała chłopaka w policzek.

- Ale wszystko mi powiesz?- zapytała upewniająco.

- Ile będę mógł, kochanie- pocałował ją w czoło i wszedł cicho do pokoju brunetki. Zobaczył, jak skulona leży, przytrzymując przy głowie poduszkę. Podszedł do łóżka i usiadł na brzegu. Chwycił ręką poduszkę, by odsłonić twarz dziewczyny. Odłożył ją na drugi brzeg łóżka i pogłaskał dziewczynę ręką po plecach.

- Ej, Asia, co jest?- zapytał cicho. Dziewczyna przetarła twarz rękoma i podniosła się, siadając po turecku obok Zayna i poprawiając włosy. Wzięła poduszkę i położyła sobie ją na nogach, skubiąc brzeg.

- Zayn, zrobiłam wczoraj straszną głupotę- powiedziała i spojrzała na niego niepewnie. Opowiedziała wszystko co się wydarzyło i oczekiwała jego reakcji.

- I pamiętasz co mi kiedyś powiedziałeś?- Przywołała dawną sytuację z baru :



''- Wiesz, coś w tym jest, chyba masz rację. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła coś takiego w ogóle zrobić. Jeśli człowiek nie jest pewien swoich uczuć, to nie powinien w ogóle się angażować. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła rozstać się teraz z Harrym, choć to dopiero początek…

- Właśnie. O tym chciałem pogadać. Mam do ciebie prośbę…

- Jaką?

Zayn złapał Asię za dłoń i spojrzał jej prosto w oczy. Jego brązowe tęczówki były przepełnione jakimś smutkiem, może troską, co Asia dopiero dziś zauważyła. To nie do końca ten Zayn, którego kiedyś oglądała w TV. Chyba to rozstanie zostawiło jednak jakiś ślad.

- Jeśli tylko będziesz miała jakiekolwiek wątpliwości…zostaw to. Nie rób tak jak Perrie, nic na siłę. Przepraszam, że w ogóle tak mówię, ale Harry to mój przyjaciel. Życzę wam jak najlepiej, od początku sądziłem, że z tej znajomości coś będzie- uśmiechnął się szczerze- Pamiętasz jak mówiłem, że czuć to na kilometr? -znowu się uśmiechnął- No i się nie myliłem. Jesteście sobie pisani…
Asia wzruszyła się tym, co powiedział Zayn.

- Wiesz Zayn, cieszę się, że Harry ma takich przyjaciół. Jesteś naprawdę wspaniały. I może to głupie co powiem, ale czuję że już niedługo do ciebie uśmiechnie się miłość. Zasługujesz na to. A i obiecuje, że będę się starała być jak najlepsza dla Harryego- uśmiechnęła się i po tych słowach przytulili się i wrócili do środka''



- Ja wcale nie chciałam skrzywdzić Harryego. Znaczy- westchnęła- Wtedy chciałam, żeby dał mi spokój. Wiem, że chciał wtedy dobrze- po jej policzku spłynęła słona kropla- Ale ja miałam ochotę na zabawę. On chciał mojego dobra, a ja głupia myślałam, że go przekonam, żebyśmy zostali. Mówiłam wszystko, co ślina mi na język przyniosła, byleby tylko mnie posłuchał. Wcale nie myślę tak jak powiedziałam- otarła kolejną łzę- Chyba chciałam trochę, żeby poczuł się gorszy ode mnie- powiedziała prawie szeptem, a Zayn westchnął głośno.

- To na pewno ci się to udało- oparł ręce o kanapę, kręcąc głową- Zburzyłaś jego harmonijny obraz waszej miłości. Teraz pewnie czuje się winny, że za mało się tobie poświęcał i że skoro tak o nim myślisz, to że to wszystko nie ma sensu- spojrzał na dziewczynę, a potem objął ramieniem i przytulił do siebie- Idź do niego, jak najszybciej- powiedział i złapał ją za rękę, a ona pokiwała twierdząco głową.

- Zayn?- odsunęła się lekko od niego, by spojrzeć w jego czekoladowe oczy.

- No?

- Mogę na ciebie liczyć? Wiesz, w razie czego?- zapytała niepewnie, a chłopak westchnął i zbadał wzrokiem podłogę, po czym znowu przeniósł spojrzenie na Asię.

- Asia, Harry to mój przyjaciel- powiedział spokojnie, a dziewczynie zakręciły się łzy w oczach- Dlatego nie pozwolę, żeby to co jest między wami tak po prostu, przez zwykłą głupotę zniknęło- uśmiechnął się lekko, a zielonooka przytuliła się do niego.

- Dziękuję- powiedziała cicho.


*

Przebrana w czyste, wygodne ubrania wyszła ze swojego mieszkania. Schodziła właśnie po schodkach, gdy do budynku wszedł Luke.

- O, cześć piękna- powiedział i ucałował ją w policzek- Co taka smutna?

- A- machnęła ręką- Nic, nic.

- No okej. Nie musisz mówić. A gdzie to się wybierasz?- spytał opierając się o ścianę.

- Idę do Harryego- powiedziała spokojnie, na co Luke głośno się roześmiał.

- Co ty mówisz?- spojrzał na nią zdziwiony- Do Holmes Chapel? To chyba jedziesz- śmiał się dalej.

- Jak do Holmes Chapel?- Asia popatrzyła na niego zdziwiona, a Luke patrzył już niczego nie rozumiejąc.

- Czekaj- zamyślił się- To ty nie wiedziałaś, że pojechał do rodziców? Ej, Asia co jest grane?- spojrzał na nią podejrzliwie- Coś nie tak?

- Wytłumaczę ci to innym razem- rzuciła i szybko wróciła do swojego mieszkania.

- Zayn- zawołała już od progu, a chłopak wyszedł z salonu trzymając butelkę niegazowanej wody w ręku.

- Co się stało? Czemu już wróciłaś?- zapytał zaniepokojony.

- Harry pojechał do Holmes Chapel- oparła się o drzwi i zamknęła oczy- I co mam teraz zrobić?- uderzyła pięścią w drzwi.

- Powinnaś jechać- rzucił spokojnie.

- Sprawdzę, czy jakiś autobus będzie- rzuciła i wyminęła Malika wchodząc do swojego pokoju. Wzięła na kolana laptopa i już go uruchomiła, gdy w drzwiach stanął Zayn.

-Nie wygłupiaj się. Zawiozę cię- spojrzał na nią- I tak stąd autobusu do Holmes Chapel nie znajdziesz. A tak, kilka godzin i będziemy na miejscu pewnie wieczorem.

- Zayn- odłożyła komputer na łóżko i wstała podchodząc do chłopaka- Co ja bym bez ciebie zrobiła?- powiedziała wyraźnie wzruszona- Dobrze, że jesteś- Uścisnęła go, hamując nadchodzące do oczu łzy.
*

Dość długa droga do Holmes Chapel minęła im prawie w ciszy. Kilka razy Zayn próbował nawiązać rozmowę, jednak krótkie i zdawkowe odpowiedzi Asi dawały mu do zrozumienia, że nie ma ochoty na rozmowę i musi sobie wszystko przemyśleć. Podjechali pod dom Stylesów, który Zayn znał doskonale. Na podwórku powoli się ściemniało, a w jednym z pomieszczeń w domu włączone było światło.

- No to co? Do zobaczenia?- rzucił Zayn z uśmiechem.

- Co??- Asia wlepiła w niego swój wzrok- Idziesz ze mną!

- Oj nie, kochana. Bujać to my, a nie nas- zaśmiał się Zayn- Powiedziałem, że cię zawiozę? Powiedziałem. Ale, że pójdę? Tego już nie mówiłem. To sprawa między wami.

- Ale jak ja wrócę do domu?

- Z Harrym

- Ale…. Przecież…Zayn! A jak on nie będzie chciał?

- Nie bój się, pojutrze mamy koncert w Londynie, musi wrócić. Paul teraz nie da mu wolnego- podsumował.

- Boję się- szepnęła.

- Asia, teraz za późno na strach. Teraz musisz działać- spojrzał na nią- No to co? Zostajesz czy wracamy? Kasia pewnie się martwi….

- Dobra. Idę- powiedziała ciężko- Trzymaj kciuki.

*

Spojrzała, jak Zayn odjeżdża w kierunku, z którego przyjechali. Odetchnęła głośno i skierowała się w stronę domu rodzinnego Harry'ego. Ogarnęła wzrokiem dość dużą posiadłość.

- Asia??- usłyszała paraliżujący ją teraz głos. Odwróciła się na pięcie i spojrzała na zdziwioną twarz nadchodzącego z mroku Harryego- Co ty tu robisz?- spytał ze zdziwieniem.

- Chcę porozmawiać, wytłumaczyć- powiedziała prawie niesłyszalnie. Harry podszedł blisko niej, tak, że ich twarze dzieliły milimetry. Patrzył jej prosto w oczy, potem na usta i znowu ich wzrok się skrzyżował. Jej serce biło jak szalone.

- Wydaje mi się, że nie mamy o czym- powiedział z wyraźną złością i wyminął dziewczynę.

- Harry!- krzyknęła za nim łamiącym się głosem, a do jej oczu napłynęły łzy. Odgarnęła włosy z twarzy. Chłopak przystanął wkładając ręce do kieszeni dżinsów- Harry, proszę- błagalny głos dziewczyny podziałał na chłopaka. Odwrócił się twarzą do niej i spojrzał w jej załzawione oczy. Przymknął swoje powieki i spojrzał zaraz w niebo, a w świetle lamp zdało się dostrzec, jak i jego oczy stają się zamglone słonymi kroplami.

- Po co to ciągnęłaś, skoro tak o mnie myślisz?- wypalił bezpośrednio

- Ale tak nie jest. Ja…ja tak nie myślę.

- Po co ta cała szopka o miłości? Hmmm??- był wyraźnie smutny i słowa, które wypowiadał ciężko przechodziły mu przez gardło.

- Ja cię kocham- powiedziała i otarła płynącą po policzku łzę. Zbliżyła się na kilka kroków w stronę Harryego- Uwierz mi.

- Chciałbym- pokręcił głową- Nie wiedziałem, że tak się ze mną męczysz

- Nie mów tak!

- Skoro tak jest- prychnął

- Harry, przestań- nie mogła już pohamować łez, które po jej policzkach płynęły już nieokiełznanie.

- Asia, wiem co słyszałem- powiedział dosadnie

- Byłam pijana- chciała się bronić- Przepraszam

- No właśnie- przeczesał ręką włosy- Po alkoholu mówi się prawdę- rzucił i skierował się w stronę wejścia do domu.

- Nie, Harry!- podbiegła do niego i złapała za łokieć, odwracając chłopaka do siebie. Jej oczom ukazały się łzy na jego twarzy, których widok rozrywał jej serce. Nie mogła patrzeć, jak chłopak opuszcza głowę i podciąga nosem, a pojedyncze łzy kapią z jego policzków. Otarła dłonią jego łzy, a on uniósł na nią swoje spojrzenie- Harry, ja nie chciałam tego powiedzieć- przełknęła ślinę, z trudem patrząc, jak oczy jej silnego, męskiego, ukochanego mężczyzny napełniają się słonymi łzami- Chyba chciałam, żebyś poczuł się gorszy ode mnie- opuściła wzrok i czekała na choćby jedno jego słowo. Czuła na sobie jego spojrzenie, jednak bała się tego, co zobaczy, gdy podniesie oczy. Poczuła, jak Harry się poruszył, uniosła spojrzenie i zobaczyła, jak chłopak odwraca się od niej i wchodzi do swojego domu, zamykając za sobą drzwi….


_________________________________________________

Boze , slyszeliscie LT ? *___*

Zgoooooon ! <3

Nie wiem czy wgl w tygodniu dodam jakies rozdziały , bo kazdego dnia mam jakis sprawdzian ,ale nwm. może środa , bo jadę na szczepienie (:

Następny w niedzielę :))

Enjoy x